Pragnę wyrazić swoje zadowolenie z faktu iż drażliwy temat poruszony w ostatnich dniach na forum dobiegł końca. Cieszy mnie fakt iż wszyscy w jednej kwestii się zgadzamy mianowicie każde z nas uważa iż forum winno służyć do wyrażania własnych opinii a nie do prania brudów publicznie, tym samym ponawiam apel o opanowanie emocji podczas dyskusji prowadzonych na forum.

Zapraszam do dalszego odwiedzania Forum


Presik Magazyn Studentów UJK
Vox-Populi
Łukasz Duraziński

Ostatnio edytowany przez lukaszdurazinski (2008-04-26 00:55:38)

Nie siejmy prywaty. Nikt nie będzie wywalany z Presika za to, że się z kimś pokłócił. Nie zachowujcie się jak dziesięciolatki. Trochę profesjonalizmu, nie mieszajmy dwóch zupełnie różnych płaszczyzn, prywatnej i presikowej. Prywatnie możecie sobie nie podawać rąk, ale na spotkaniu wszyscy razem pracujemy nad kształtem gazety i myślimy o tym, żeby magazyn był jak najlepszy, a nie żeby komuś zaszkodzić. To nie jest organizacja zamknięta. Każdy kto chce może przychodzić na spotkania i pisać. Gremium redakcyjne nie będzie też decydowało o tym, że ktoś nie jest mile widziany, bo każdy student ma prawo uczestniczyć w tworzeniu gazety. Od razu mówię, że nie będzie też żadnego głosowania, czy czegoś takiego, jak to sugeruje Marek. Jedynym kryterium selekcji była i będzie jakość tekstów, słabe nie będą drukowane, ale to i tak nie przeszkadza w uczestnictwie w spotkaniach redakcyjnych.
Nie było i nie będzie praktyki usuwania kogokolwiek z redakcji. Nie wciągajcie gazety w swoje porachunki, bo widzę, że Presik stał się kartą przetargową w waszych przepychankach. To nie jest ani poważne, ani pożądane. Proszę was, żebyście w swoich sporach, jakie będziecie toczyć już poza tym forum, nie wspominali o gazecie.

Pozdrawiam

Prawy październikowy? cz.2

  Po uwidocznieniu właściwego horyzontu zdarzeń, jaki nakreśliłem dla was numer wstecz, chciałbym przedstawić tym razem rzeczy, jakie działy się za jego kulisami, o których nie wszyscy posiadają wiedzę. Jest to taka druga, „ciemna strona” tamtych wydarzeń, która - jeśli wierząc słowom gen. Edwarda Wejnera byłego dowódcy Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych i Mieczysława Wachowskiego byłego ministra w Kancelarii Prezydenta Lecha Wałęsy – była realnym niebezpieczeństwem dla raczkującej wówczas demokracji. Podobno tylko konsekwentnym działaniem, a może nawet i cudem udało się zapobiec spełnieniu czarnego scenariusza.
  Gen. Wejner w swojej książce „Wojsko i politycy bez retuszu” wspomina, że zanim stracił stanowisko, wielokrotnie nakłaniano jego podwładnych do wypowiedzenia mu posłuszeństwa, a tajemniczy wizytatorzy z MSW często gościli w NJW. 4 maja 1992 Wejner został zdymisjonowany przez Antoniego Macierewicza(powodem miała być rzekoma chęć nominacji Wejnera na szefa MSW na wniosek Wachowskigo). 29 maja wprowadzono w NJW stan pełnej dyspozycyjności, a 4 czerwca podwyższonej gotowości bojowej. Rozkazy miał wydać urzędujący minister spraw wewnętrznych, w tym decyzję o rozdaniu żołnierzom NJW ostrej amunicji. Podobnie poddano mobilizacji jednostkę specjalną GROM, której uzbrojone podgrupy kwaterowały w Warszawie oraz na peryferiach miasta czekając na znak do działania. Wszystko odbywało się oczywiście w tajemnicy przed Zwierzchnikiem Sił Zbrojnych, Prezydentem Wałęsą i oboma izbami Parlamentu.
  Nadwiślańskie Jednostki Wojskowe miały w krótkim czasie opanować stolicę, w tym przede wszystkim ważniejsze punkty komunikacji miejskiej i instytucje szczególnego znaczenia takie jak np. Telewizja publiczna (rozkaz zajęcia jej gmachów dostał specjalnie wydzielony oddział żandarmów wojskowych). W gotowości były także śmigłowce wojskowe, których przeznaczeniem był nocny desant, najprawdopodobniej formacji GROM w pobliże Belwederu. Innymi słowy rozkazy Grupy Reagowania Operacyjno Manewrowego polegały na przeprowadzeniu cichej inwazji na Pałac Prezydencki i aresztowaniu Prezydenta Lecha Wałęsy oraz pracowników Kancelarii Prezydenckiej, po czym internowaniu ich(choć są przesłanki, że jedynie samego Wałęsę) do odosobnionego ośrodka w Arłamowie. Parlament, choć możemy jedynie o tym spekulować, najpewniej również znalazł się na liście celów. Cała opozycja polityczna mogła zostać bezwzględnie aresztowana, a następnie przymusowo przetrzymywana w jakimś specjalnie odizolowanym miejscu. Co działoby się dalej? Jakie byłby następstwa przeprowadzenia tej akcji polityczno-wojskowej? Czy mielibyśmy do czynienia z końcem demokracji w Polsce? Ewentualne domysły pozostawiam czytelnikom, samemu nie ważąc się kreować biegu tej i tak „niedoszłej historii”. Dziś dla jednych opisane tu wydarzenia są tylko fałszywą iluminacją, zwykłą teorią spiskową czy tworzeniem syntetycznych faktów, dla innych zaś tkwi tutaj cała prawda „nocnej zmiany” czy „lewego czerwcowego”. Informacje zawarte w książce Wejnera nie są jedynym źródłem faktów, zachowało się też parę rozkazów na piśmie, choć większość miano wydawać ustnie. Dowodem jest np. pisemny rozkaz dowódcy NJW płk Józefa Pęcko efektem, którego dokonano mobilizacji.
  Dochodząc do jakiejś sensownej konkluzji należałby się zastanowić i w końcu odpowiedzieć, kto tak naprawdę szykował w czerwcu 1992 roku zamach stanu. Czy rzeczywiście byli to ci, którzy doprowadzili do upadku rządu Olszewskiego, czy może to działania podejmowane przez ówcześnie rządzącą ekipę świadczyły o szykowaniu przewrotu?
  I ważnym pytaniem jest: Czemu ostatecznie do tego nie doszło? Oddaję głos ministrowi Wachowskiemu: „Z różnych źródeł mieliśmy informacje o zamiarze internowania Wałęsy. Wiedzieliśmy, że Macierewicz wydał polecenie podwyższonej gotowości bojowej w NJW, że wydał rozkaz rozdania ostrej amunicji i, że Wałęsa ma być wieczorem 4 czerwca aresztowany”.

P.S. Odpowiedź na pierwsze pytanie niech pozostanie tajemnicą...

Marek Andrzejewski
marek_andrzejewski@onet.eu

Ostatnio edytowany przez Vox Populi (2008-04-28 21:51:02)

Zacznijmy od tego że miłościwie nam panujący coraz mniej angażuje się w politykę, a coraz bardziej zajmuje się prowadzeniem kampanii na rzecz zniszczenia PO. Dużym problemem stały się dla niego również ostatnimi czasy sprawy rodzinne jeśli chodzi o córkę oraz sprawa nie dająca mu zasnąć, czyli sprawa pani Blidy, która straszy teraz jego brata po nocach, a czasem nawiedza i jego. Co do wypowiedzi Łukasza uważam iż przedstawia się ona w łagodnym tonie. Prezydent nie tylko nie znajduje się w Polskiej rzeczywistości ale również w rzeczywistości Unijnej. Nie potrafi i nie chce porozumieć się z zachodnimi politykami. Pamiętajmy że od czasu batalii październikowej nasze stosunki zarówno z Rosją jak i Niemcami uległy znacznej poprawie. Ciekawy jest fakt że nawet media rosyjskie wskazują postać naszego prezydenta jako przyczynę która blokuje różnego rodzaju próby nawiązania wzajemnej współpracy. Uważam iż nie można traktować tego tematu w łagodny sposób gdyż, jest to temat zbyt istotny by mówić o nim cicho, a bezczynność i bezradność naszego jaśnie panującego zaczyna mnie już bardzo razić.

Artur Rak

Uważam ze nie po to były zmiany w 1989 roku prowadzanie i nie po to weszła w życie ustawa o wolności mediów by znów dać się cenzurować. Pamiętać należy że zarówno prezydent jak i każdy polityk są osobami publicznymi a przez to opinie na temat tego co robią może wyrażać każdy.Opinie te nie muszą być koniecznie opiniami pozytywnymi.


Z poważaniem

Artur Rak

Pamiętajmy że Presik jako gazeta działająca pod UJK ma większe pole manewru gdyż działa pod uczelnią państwową. Kurier natomiast działa pod uczelnią prywatną dlatego też ma znacznie ograniczone pole działań. Jak dobrze wiemy w Kurierze dodatkowym minusem jest zmiana składu redakcyjnego który nie może dojść ze sobą do ładu, a naczelna redaguje ponad polowe tekstów do wydania. Gazetka zmienia sie więc w istny monolog. Presik ma szerszą ekipę redakcyjną a przez to więcej pomysłów i artykułów którymi można zapełnić strony. Brakuje jednak pieniędzy ze strony uczelni co dla Kuriera z kolei nie jest żadnym problemem. Według mnie redakcje w miarę możliwości powinny zawrzeć między sobą jakąś współprace. Przyczyniło by się to do wzrostu jakości myślę że prze de wszystkim Kuriera, natomiast redakcja Presika mogłaby trafiać swoimi tekstami do szerszej grupy odbiorców.

Z Poważaniem

Artur Rak

POLITYKA „PRESIKA” WZGLĘDEM WŁADZ UJK

Nadszedł wreszcie czas, aby zadać sobie pytanie: Jak powinna wyglądać polityka naszej gazety wobec molocha, od, którego jesteśmy niekorzystnie uzależnieni na wielu płaszczyznach? Potrzebny jest manewr polityczny. Tekst, który napisałem jest próbą nadania nam wyrazistej podmiotowości, jaka uderzy w biurokratyczny system UJK, w taki sposób by pozostało to względnie niezauważone. Nie oznacza to, że ta koncepcja się uda, że zaistnieje możliwość jej wdrożenia. Inny alternatywy jak na razie nie ma.
Mamy 2 problemy – finanse i samorząd studencki UJK. Oba ze sobą powiązane. Jak je rozwiązać? Zakładam prostą tezę z obserwacji – otóż system finansowania naszej gazety w ramach UJK (pomijam dochody z reklam) to czysty SOCJALIZM. Uniżamy się przed etatystycznym samorządem i błagamy poszczególne wydziały UJK o subwencje. Każdy z tych podmiotów uważa, że jeśli daje nam pieniądze to gazeta jest jego. Ujmą takiego sposobu finansowania jest to, że nasz „darczyńca” (socjalista) żąda prowizji, a polega ona w wielkim skrócie na chęci wywierania wpływu na zawartość merytoryczną gazety. Dlatego proponuje coś w rodzaju „symulacji wolnorynkowej”, która wyzwoli nas z interwencjonizmu. Za chwilę wyjaśnię na czym to ma polegać. To, co tu przedstawię to próba adaptacji modelu pewnej polityki finansowej, ekonomicznej, a przynajmniej pewnych jego mechanizmów.
UJK posiada 5 wydziałów. Jeżeli chcemy się skutecznie opierać uczelni musimy doprowadzić do pewnego rozbicia jej struktur – inaczej fragmentaryzacji. Należy spowodować konkurencję o udziały w naszej gazecie między poszczególnymi wydziałami.
Musimy wyjść z ofertą – każdemu wydziałowi UJK trzeba zaproponować przestrzeń w „Presiku” i poprzez taką niejawną licytacje wybrać ten wydział/wydziały, które dadzą najwięcej pieniędzy. Oferta z naszej strony ma polegać na tym, że każdy taki wydział, traktowany jako odrębny podmiot gospodarczy, będzie miał miejsce na promocję siebie(wywiady z wykładowcami, historia wydziału, życie studenckie na danych kierunkach itp.). Doprowadzi to do konkurencji między nimi. Schemat może wyglądać tak: idziemy na matematyczny i mówimy słuchajcie chcemy was naprawdę wspierać i adorować, ale humanistyczny daje nam więcej pieniędzy, nie wypromujemy was, bo musielibyśmy zrezygnować z dotacji od tego wydziału, mamy wobec niego zobowiązania, musielibyście nam dać więcej niż oni. Każdy taki wydział będzie czuł się jak swoisty udziałowiec w gazecie i jednocześnie reklamodawca, z tym, że my będziemy pisać mu te „reklamy”. Oczywiście tych udziałowców będziemy sobie wymieniać, wedle tego, kto nas lepiej dofinansuje. Wstępnie, załóżmy, że wygospodarujemy stronę dla naszych udziałowców, w taki sposób, że dotując nas będą mieli poczucie, że mają ograniczony wpływ, niewychodzący rzecz jasna poza ramy tej strony. Taka sytuacja zapewni równowagę względem samorządu i zapewni jego przychylność, jako, że będziemy promować uczelnie, jej wydziały i ludzi. Jednocześnie doprowadzi to do postawienia blokady dla wpływów samorządu, innymi słowy kagańca- głupotą i nietaktem z ich strony będą pomysły skonfigurowania pisma do poziomu dajmy na to „eurostudenta” (gdzie jak wiemy prawie całą przestrzeń pisma zajmują reklamy) w kontekście tego, że wspieramy uczelnie na swoich łamach. Pewnie ktoś zapyta – Ale co jeśli samorząd zwróci nam uwagę, że notorycznie faworyzujemy ten sam wydział/wydziały? Odpowiedź jest prosta – daje nam pieniądze, utrzymuje nas, więc to robimy. I tu pojawia się też nowa opcja, polegająca na wykorzystaniu ciała politycznego, jakim jest samorząd, bardziej dosadnie jest to instrumentalizacja tej instancji i wykorzystanie jej do własnych celów. Wtedy naciskamy na samorząd, że my naprawdę chcemy przedstawić też inne wydziały, kierunki studiów, ale jak wiadomo, potrzebne są nam fundusze, więc niech oni wpłyną na te wydziały by zaoferowały większą lub przynajmniej tę samą kwotę. Manewr polityczny, który opisałem, zawiera w sobie też nie do końca jawny paradoks – szczyt podłości i machinacji prawdziwie skutecznej polityki – Uniwersytet będzie się reklamował w swojej własnej gazecie, (będącej jego wizytówką i emanacją studencką), na którą wykłada pieniądze, nawet nie zdając sobie z tego sprawy.

Marek Andrzejewski "Presik" Dział polityczny "VOX POPULI"
marek_andrzejewski@onet.eu

Marek uderza w sam rdzeń problemu :-D